Niebytu cierpki smak

Budzę się gdy cały świat śpi jeszcze
Cisza dzwoni w uszach niemiłosiernie
Wokół po horyzont nicość jak warstwa gęstej mgły
Stoję w samym jej centrum oceanu jak mleko rozlanego
Ciemnym niebem półmrok do świtu zdaje się zarządzać
A ten bynajmniej się nie spieszy
Unurzanych po kolana nóg nie czuję wcale
Umysł czysty pytań kakofonią zatroskany
Słów bezdźwięcznych wsłuchany stara się zrozumieć
W niebycie który szczęśliwie zła wszechogarniającego byt nie zazna
Ale nie pozna też dobra lecz tego byt sam nie doświadcza zbyt często
W czym więc ułomny jest niebyt że tak zazdrości swemu bratu
W miłości która sens daje naszemu istnieniu
Niesie radość w bólu narodzenia
Jest nadzieją

Wracam do życia

autor

owiga

Napisany: 2016-02-26 Dodano: 2016-02-26 03:40:22

Ten wiersz przeczytano 563 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie