Nieszczęśliwa Venus

Ewelinie...

Słodkie spojrzenie, oczka błyszczące….
W oczach zielonych gwiazdy i słońce,
Usta różowe, zniewalające;
Na nich uśmiechy sny skracające….

Krótki to opis, ale wymowny,
W cichą poezję lekko ozdobny….
Jakże mój słownik w cechy ubogi;
Oczka, usteczka, ciało i nogi….

O kim tak piszę? Cóż za dziewczyna??
Imię natchnienia, to Ewelina….
Chociaż w cudowność swoją bogata,
Za to nieszczęściem słona zapłata….

Miła, urocza, przesympatyczna,
Barwa jej głosu niemal liryczna….
Tylko ten smutek w sercu jej drzemie,
Który jej życia zmienia odzienie….

Serce mi zgniata niemoc pomocy,
Której wyrazem – modlitwa w nocy….
Jak mogę pomóc cudna dziewczyno?
Mojej niewoli smutku Boginio….

Słowa otuchy – miękką opoką,
Dłonie bezradne – łzawą zatoką….
Chciałbym Ci pomóc bardziej, niż mogę,
Chciałbym sprostować życiową drogę….

Wiersz, to niewiele – pyłek wśród piachu,
Balsam dla serca w codziennym strachu.
Ale pamiętaj ZAWSZE i WSZĘDZIE:
Moje serduszko przy Tobie będzie!!!

autor

Pegaz85

Napisany: 2006-07-21 Dodano: 2006-11-23 10:23:37

Ten wiersz przeczytano 621 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie