Z niewoli do zwycięstwa

Wiersz ten dedykuję kobietom, które nie z własnej woli muszą samotnie wychowywać dzieci bo mężowie wybrali alkohol, gdyż obowiązki rodzinne i wychowanie dzieci przerosło ich możliwości.

W szarej codzienności zwyczajna istota
Obarczona bagażem ponad siły swe
Przedzierała się sama przez osty i ciernie
Poraniona przez męża jak zbity pies

Przechodnie patrzyli z boku obojętnie
Lub z plotką na ustach nieśli w świat nowinę
Która obrastała fałszem i obłudą okrutną
Czyhali jak kruki i sępy na padlinę

W nadziei, że nie podniesie się z kolan udręki
I odbiorą jej największą siłę miłości
A ona jak kwoka pod skrzydła swe brała
Dzieci by bronić od ludzkiej podłości

Nie poddając się uparcie szła do przodu
Chociaż często tonęła w kałużach łez
Wychowała dzieci na porządnych ludzi
Z pomocą bożą zwyciężyła huragany złe

Dzisiaj jest dumna nie żałuje ani chwili
Jest ukochaną matką teściową babcią
To nic że poszarpana jak jesienny liść
Gdy serce bije przepełnione radością

Często powraca drogą swej przeszłości
By zrozumieć dlaczego los tak chciał
Skąd mała istota brała mądrość i siły
Kto jej dawał ciepło i tak do przodu pchał

W myślach rozwiązuje zagadkę życia
I Bogu dziękuje z głębi duszy i serca
Za cuda które objawiały się w bezradności
I za szczęście darowanego zwycięstwa

Wiersz też oparty na faktach, może choć jednej osobie przyniesie nadzieję. Ja nie piszę dla sławy ani dla zabawy chcę przekazać z siebie co mi w duszy tak głęboko drzemie.

autor

ESTERA60

Dodano: 2007-11-26 17:14:34

Ten wiersz przeczytano 679 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie