Nieziszczone pragnienia
w dzieciństwie moje sny pachniały
miodem i cynamonem
trawa kusiła miękkim oddechem
obiecując zdradzić tajemnice gwiazd
które leniwie rozciągały się na niebie
miejski głupek o twarzy
z której wyzierał Chrystus
rozdawał uśmiechy
a my bosonodzy gówniarze
czuliśmy się przy nim tacy mądrzy
piękni i wspaniali
miasto pachniało obcością
wrogo spoglądając
pustymi oczodołami domów
w złotych świątyniach
starcy zastygali w modlitewnych pozach
i zasypiali otumanieni
zapachem świec
i tylko anioły nie spały
ukryte w naszych
jeszcze niewinnych sercach
które dopiero zaczynały mocniej bić
na widok niedojrzałych figur
małych kobiet
rzucających nam ukradkowe spojrzenia
jak rzuca się ubogiemu grosz
błękit nieba widziany przez szkolne okno
obiecywał tak wiele
a my skuci słowami
które wtłaczano nam do głów
buntowaliśmy się po cichutku
uciekając w marzenia
potem lustra zamilkły
lecz nie przyoblekliśmy ich
czarnym materiałem
w nadziei że jeszcze kiedyś
usłyszymy odpowiedzi
na pytania dawno zapomniane
miejski głupek o twarzy
z której kiedyś wyzierał Chrystus
nie uśmiechał się już
chodził utykając na jedną nogę
z nisko opuszczoną głową
i zawsze nosił z sobą kieliszek
w nadziei że uda mu się wreszcie upić
nieziszczone pragnienia
Manuel del Kiro
Komentarze (7)
Ciekawie i życiowo napisane, pozdrawiam; )
z przyjemnością przeczytałam :)ciekawa, refleksyjna
treść
Tak plastycznie o tym czasie gdy pragnienia się
rodziły.. Lubie czytać Twoje wiersze..Pozdrawiam
serdecznie..
Fajnie się czyta o życiu:)pozdrawiam serdecznie:)
wiersz, dla mnie wiarygodny, dobrze się czyta, wciąga.
"Łatwo przychodzi wiara w to czego się pragnie."
- Ovidiusz.
Temu Panu Manuelu można chyba uwierzyć. Pozdrawiam.
Ładnie o życiu i pragnieniach. Miłego wieczoru:)