Nigdy i nigdzie nie jesteśmy sami

i co tu robić gdy głucha cisza wkoło
może się w nią wsłucham ale myśli
jakoś dziwnie trzepocą jak ptaki uwięzione
w klatce, które chcą wyfrunąć na wolność

może je uwolnię wpisując w strofy wiersza
niech sobie lecą z szybkością światła
może ktoś przeczyta i zrozumie
a może wyrzuci do kosza jak resztki jadła

a niech tam! dzieje się co chcę
wystukam na klawiaturze w rytmie serca
co w głowie się rodzi płynie na usta
i spontanicznie w słowa się układa

mimo wszystko i wszystkiego człowiek
musi się wykrzyczeć wygadać inaczej się udusi
chociaż czasem tylko echo odpowiada
to ulatują myśli i nadzieja z wiarą się budzi

i na sercu już lżej bije spokojnie bez stresu
i samotność mniej boli przy kawie z rana
coś się wypełniło coś uleciało jak kamfora
czas przyszedł by zasiąść do śniadania

potem trzeba coś zrobić dla człowieka drugiego
dodać otuchy pocieszyć otrzeć łzy stroskanemu
wystarczy się rozejrzeć może za ścianą
ktoś oczekuję uścisku dłoni, uśmiechu miłego

Może to nie jest poezja ale coś uleciało co leżało na dnie serca

autor

ESTERA60

Napisany: 2007-12-26 Dodano: 2007-12-26 13:34:48

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie