Nimfa z jeziora . . .

Gdy wiatr pieścił rankiem
Fale w tataraku
Usiadłem przed gankiem
Na skrzypiącym piachu
Ze spienionej wody, nimfa wypłynęła
Tak jak Bóg ją stworzył, na piachu stanęła
Rozrzuciła włosy , jak wiatr białe chmury
Osuszała ciało anielskiej figury
Spadające krople, jak dzwoneczki grały
Trwałem w osłupieniu . . . oniemiały cały
Diabelskie spojrzenie które skałę ruszy
Przesłała z uśmiechem wartym mojej duszy
Zabrała mnie w otchłań jeziora rozkoszy
Myślałem , że serce ze mnie gdzieś wyskoczy
Wiodła w upojeniu aż do dna czeluści
Że już sił nie miałem aby ją opuścić
Byłem już u kresu . . . tchu mi brakowało
Wtem rozbłysło niebo , ciało mi zdrętwiało
Z przeogromnym trudem otworzyłem oczy . . .
Wtedy zobaczyłem , że to deszcz mnie moczy
Spojrzałem dokoła . . . cisza była wielka
Nie dostrzegłem nigdzie pięknego „diabełka”
I do dzisiaj nie wiem czy ta chwila miła
Była mym przeżyciem czy marzeniem była
Gdybym miał na zawsze na piekło zasłużyć
Chciałbym choć raz jeden znowu to powtórzyć
Proszę mnie nie winić za coś „przyziemnego”
Bo to Stwórca stworzył . . . człowieka grzesznego

autor

kazekpolak

Napisany: 2004-11-22 Dodano: 2004-11-22 12:23:26

Ten wiersz przeczytano 1054 razy

Oddanych głosów: 93

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie