Obowiązek z pierwszego dnia

Nie czekam na słabych, aż sięgną oświecenia, by podjąć walkę,
czekałbym tak wieki. Żałośni i chyba ich nie lubię. Gardzę workami na puste dusze, co błądzą w wiecznej otchłani.
Uwiera mnie w stopy skostniały priorytet zgniłej mentalności,
jak wysypka, jak trąd atakuje. Nie mam czasu na przekupionych tombakiem, wyznawców obojętności.
Nie biegnij za mną z pochodnią, pilnuj raczej swojej skarbonki i talerza,
nie pojmiesz nawet o co tu chodzi. Dla ciebie rzeź i upadek to hasła pijanych poetów.

Sięgam po prawdę, tylko to mnie interesuje,
krwawię z legionami zarzynanych pod twym oknem. Płaczę z nimi i umieram w każdej minucie.
Chcesz głosić swe idee o wiecznym szczęściu i nieustającej łasce Pana,
nie zdzierżę już dłużej ślepoty ludzi, co ćpają wygodę, beztroską plują na cztery strony świata.
Nie żal mi ciebie, zostań tu, w tej ogrzewanej sali tronowej,
nie opuszczę miecza. Choćbym miał nic nie zdziałać, nie odwrócę się od Zła, które z naszych rąk zrodzone.

Nie pytaj, o co tu chodzi i czemu niby zostajesz daleko w tyle.
Nie wskażę ci palcem. Stoi przed tobą duch kolejnej ofiary, a ty znów nic nie widzisz.
Nie dam ci mapy, nie szepnę na ucho, z której strony powiewa wiatr zatracenia,
bo jeśli sam nie wiesz, nie czujesz, to nie ma sensu. Właściwie cię nie ma.
Nasze powołanie. Wspólnota i wieczne trwanie w bezgranicznej miłości.
To nie szlak dla turystów. To obowiązek z pierwszego dnia. Ale kogo to dzisiaj obchodzi...

autor

rebel

Napisany: 2010-10-20 Dodano: 2010-10-20 00:05:51

Ten wiersz przeczytano 406 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie