Obsesja

Nie warto odkładać spraw na później, bo można nie zdążyć...

Gdy patrzę na Ciebie,
czuję to, co wtedy,
gdy ujrzałam Cię po raz pierwszy.
Stałeś na końcu mostu i wpatrywałeś się w zachodzące słońce.
Miałeś smutny wyraz twarzy,
a Twoje oczy były takie lśniące, takie czułe.
Ile chciałam dać,
aby patrzyły na mnie.
Tylko na mnie.
Wydawało mi się,
że nic nie może być piekniejszego i doskonalszego od Ciebie.
Byłeś moją obsesją.
Tam, gdzie Ty, tam ja.
Nie pamiętam dnia, który minął bez Ciebie.
Nie było, nie było takiego.
Byłam przy Tobie, a Ty o tym nie wiedziałeś.
Nie miałeś pojęcia,
że ktoś Cię ciągle śledzi,
żyje z Tobą, a jednak osobno.
W ciągu naszego wspólnego zycia miałeś taką samą mine.
Jakbyś założył maskę na twarz i nigdy jej nie zdejmował.
Było to dla mnie wielką zagadka,
której nie potrafiłam rozwiązać.
I nie zdążyłam.
Odebrano mi Ciebie.
Nie mogłam w to uwierzyć.
Byłeś tylko mój, a jednak cię starciłam.
Pozbawiono mnie całego szczęscia,
jakiego tylko doznałam w ciągu całego życia.
Zabrano mi coś, co było sensem mojego istnienia.
Ciebie.
Minęło już pięć lat odkąd odszedłeś.
Te pięć lat minęło tak, jakby się nigdy nie kończyły.
Trwały i trafały, a ja płakałam z odczucia pustki,
która pozostała po Tobie.

autor

babette

Napisany: 2005-03-21 Dodano: 2005-03-21 22:20:55

Ten wiersz przeczytano 448 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie