Oda do Boga

Ach, jak bezwietrznie, jak nic sie nie dzieje i wszystko pachnie świeżością,
jak puste są te zdradliwe kąty, śmieszne, gdy nic sie w nich nie plącze.
Zasadzki stopiły się w cieple wstajacego dnia, pochmurne niebo dostało kosza od losu,
trawa znów jest zielona, a nie czarna, jak smoła.
Krew uspokoiła swe biegi, serce ogląda Flinstnów,
pięści nie zaciśnięte już, oddychają kremem z pierwiosnków.
Blizny na ciele i duszy goją się, zacząłem znów wierzyć w Świętego Mikołaja,
gładkie równiny zapraszaja na piknik, włócznie i ciała straconych, ogień wieczny pochłonął.
Oczyścił moje wizje z tajemniczych krzyków, teraz śnię, jak uczeń Pana Kleksa,
zdziwiony nawet, że pięknie tak, zaczynam głaskać piegi.
To taka zmiana, tyle frontów upadło,lecz miałem wiarę w siebie,
waczyłem do ostatniej łzy, nie poddawałem się w wyścigu z diablim posłańcem, do mety.
I zdobyłem.i jestem.I znów mogę recytować wiersze o wiosennym fenomenie,
Anieli dadzą skrzydła, skarby świata pochowają swe pokusy w obcych mi przestrzeniach.
Wszystko popłynie bardzo spokojnym, niemal niemrawym strumieniem,
a ja wciąż zapatrzony.Kochanie.Tylko w Ciebie.
A ja delikatniej od puchu powietrza, od jego pocałunku,
pogłaszczę Cię po twarzy.Wiem, że się nie obudzę.
Bo to nie sen, to Oda do Boga,
spójrz Boże.Twoje to dzieło.Oto spełniaja sie slowa proroków.
Dwoje kocha się, tworzy lepszy świat, roztacza czerwone promyki miłości,
Wiesz Boże?Ten świat ma sens, dziękuję, żeś go stworzył.

autor

rebel

Napisany: 2008-01-08 Dodano: 2008-02-08 18:35:20

Ten wiersz przeczytano 1232 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie