Odłamki naszego wszechświata

"Odłamki naszego wszechświata".
15.12.2019r. niedziela 14:46:00

Odłamki naszego wszechświata
Zostaną połączone
I tak z małych rzeczy
Nawet wielki cierń wydobędzie się.
A jego kształt,
Który wypełnia ostrość przestrzeni
Nie będzie jak skamielina
I my nie będziemy już jak te skamieliny samotne.
Ty i ja zyskujemy oczy, uszy i język,
Uczucia wyjawione,
One nie snują się, nie wiją się,
Chyba, że ramionami na szyję.
Za nami i przed nami palą się brzegi,
A spod kruszącej się skorupy
Wyłaniają się piękne uczucia.
Tak oto noc woła dzień,
A dzień z nocą jednoczy się
I nie porzuciwszy gniazda
Własne uwijemy.
Tak oto zdołałem przesunąć perspektywę
I już nie chcę rozstawać się
Z tym, co rodzi się.
W jednek kropli
Jest delikatność i stanowczość
I tak oto trzymamy się razem,
Za ręce i czujemy jak w sklepienie
Uderza chemia hormonów.
Razem spieszymy się ku wodospadowi widm,
A Ty cieniu mój
Zawsze podążaj przy mnie,
Co mam mówić
Sam chcę Ci być cieniem
I już nie ronić łez.
Nie będzie płaczu
I nie adresowanych listów
Oraz nie wysłuchanych apelów
I niech usta w uśmiechu zapłoną.

Jak miło, że jesteście, zapraszam ponownie :)

autor

AMOR1988

Napisany: 2019-12-15 Dodano: 2019-12-18 09:53:38

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie