Ogrodnik

Jak strzała pychy w światło duszy wnika
Malarza, który umieścił na płótnie
Swój podpis, patrząc na skończone dzieło,
Tak ogród dumą twórcy - ogrodnika.
Ten, wśród gęstwiny bystrym okiem butnie
Liczy, co zwiędło, a co się przyjęło.

Pewien ogrodnik - o nim będzie mowa,
Stworzył tak piękny ogród, że przechodzień
Odkrywszy raz cud przychodziłby co dzień
By wzrok zachłanny topić w krajobrazie,
Patrząc nań długo nie mówiłby słowa,
Jak głaz zastygły w zachwytu ekstazie.

Ogrodnik dumny, nowa myśl mu świta,
Patrząc na cud jak car na piedestale,
Pomyślał: "Przecież mam tworzenia władzę,
Co i gdzie zechcę tam pięknie zakwita.
To mało! Zatem - pójdę o krok dalej,
Stworzyłem jedną, drugą ręką zgładzę".

Jak rzekł, tak zrobił. Co żyło - usycha,
Kwieciste klomby porosły pokrzywy,
Ogród pokryły łodygi cierniste.
Nie przyszły nowe szczęścia fal przypływy,
Blask w ogrodniku jak płomień zanika
I szczęście zwiędło, uschła także pycha.
Nim berberysu spadł ostatni listek,
Zakwitnął kwiat na grobie ogrodnika.

Śpiewały duszy drzewa na pogrzebie:
"Nie ty żyłeś dla nas, lecz my - dla ciebie".

autor

confessio

Napisany: 2011-08-02 Dodano: 2011-08-03 10:24:04

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie