OJCOSTWO

Piękna kobieta
potajemnie nalała mi
z tej karafki,
gdy jej w oczy patrzyłem
wierząc w swą nieśmiertelność.

Oślepiające srebro pucharu,
słodkie pierwsze łyki
odurzyły mnie
nadzieją na życie
w wiszących ogrodach
szczęścia.

Wtedy zamknąłem w sobie
(tak jak się zamyka w kredensie
kruchą porcelanę)
miłość szukającą
miłości.

Potem wpadłem pod
weselny stół
patrząc zdziwionymi oczami
na wykoślawione buty
weselników.

Ktoś stłukł porcelanę,
srebro pucharu sczerniało,
a ja wciąż piję
z tej karafki,
choć już nie wiem,
kto nalewa.

autor

KapRysiek

Dodano: 2005-08-03 12:04:30

Ten wiersz przeczytano 1648 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie