Okno

Z okratowanego pokoju, wyglądam przez okno.
Na świat do którego nie należę.
Widzę szczęśliwych ludzi, którzy nie wiedzą, że na nich patrzę.

Znajduje się w Domu Smutku.
Okratowanym Domu, gdzie nie ma wyjścia.
Jedynym łącznikiem z innym światem jest to okno.
Każdego dnia wyglądam przez nie i za każdym razem wmawiam sobie, że
to nie to czego pragnę.
Naśmiewam się z nich i wycieram łzy ukradkiem.
Robię tak codziennie.
I tak samo często zadaję sobie pytanie czy mi naprawdę jest tu dobrze.
Wtedy coś w głowie mówi mi, że tak.
Że jest mi tu dobrze. I wierzę w to.
I wtedy znowu płaczę zraszając i dostarczając wody moim korzeniom, które przykuwają mnie do tego miejsca.

Bo już jest za późno.
Za niedługo zroszę korzenie czerwoną wodą.
Czerwoną jak broczące serce.
I to będzie ostatni raz, kiedy spojrzę przez okno.
Bo to będzie ostatni jakikolwiek raz.


Znajduję się w Domu Smutku.
W Domu w którym znajduje się mnóstwo pomieszczeń z oknami.
Z pomieszczeniami w których znajdują się mniej lub bardziej martwi mieszkańcy.
Z oknami pokazującym silną wolę i tętniące życie.
Bo mieszkańcom tego domu już w żyłach nic nie tętni.
Już się wszystko wylało.

autor

Nemezis

Dodano: 2005-08-01 11:59:06

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie