Opuszczony, sam, krążę

Tak było

Opuszczony, sam, krążę
po czarnej pustyni samotności
Tam, gdzie zalegają cienie dawno umarłych drzew
Tam, gdzie nie ma smutku, istnieje tylko apatia
Idę, a włosy moje szarpie martwy wiatr,
Niczym struny w zaśniedziałej harfie
Idę, a piekielny żwir kaleczy mi stopy,
Które krzyczą o litość, tępym bólem w mózgu
Idę, pomimo szarego chłodu,
Nie mam nawet szala, by się osłonić
Idę! Przez ten przeklęty krajobraz, gdzie nie urodzi się
Radość, gniew, pożądanie.
Idę! Bo nie mam słodkiej alternatywy,
Nikt na mnie nie czeka, ni przyjaciel, ni wróg
Idę. Znienawidzony przez…
Siebie.

I chyba dalej tak jest Tylko, że gorzej. Bo już nie jestem sam, a jestem...

autor

Lord Qiuu

Dodano: 2006-12-08 22:06:02

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie