Ot, tworzę wierszyki

Tyle jest zawodów co pieniądze dają,
a mnie wierszowane formy się trzymają.

Mam talent do tego i łatwo przychodzi,
kiedy słowo wierszem potrzeba mi spłodzić.

Co mi po tych wierszach, posiadam rodzinę,
bez jakiś funduszy rychło sam zaginę.

Nie utrzymam siebie rymowanym tonem,
ani na poziomie przyzwoitym żonę.

Bo miłosne frazy choćby pięknie tkane,
nie są w naszych czasach chętnie opłacane.

Owszem gdzieś drukuję, zapełniam portale,
lecz dusza pęcznieje coraz większym żalem.

Że ja nie posiadam w dłoni tego fachu,
co mógłby dać większy odpór życia strachom.

Nie uczyłem siebie w zdolności takowej,
by dzisiaj z godnością nieść wzniesioną głowę.

Ot, tworzę wierszyki, śmiech wzgardy to czyni,
lecz dlaczego życie moje ma to winić.

Czy ja karę niosę bo mi ją podano,
za zdolność wspaniałą, ale pogardzaną.

Boleść czuję w duszy…z drobinką radości,
gdyż wiersze są zawsze pragnieniem miłości.

I będę je pisał, choćbym konał głodem,
bo wielkiej nadziei zostaną dowodem.

autor

Grand

Napisany: 2009-01-22 Dodano: 2009-07-01 09:55:49

Ten wiersz przeczytano 646 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie