Pamiętnik Umysłowo Chorego

16 kwietnia A.D.2005

kolejny dzień
mojej szarej
nic nie znaczącej
egzystencji

stoję z pętlą na szyi
a wszyscy dookoła
zawzięcie kopią
w krzesło pode mną

nie widzą przekrwionych oczu
nie słyszą, że oddech
jest coraz płytszy

bezsensowna spirala wrzasków
nienawiści
złości
bezlitośnie wwierca się
w mój umysł
z zegarmistrzowską precyzją
niszcząc
wszelkie przebłyski
radości

ludzie przechodzą obojętnie obok
powoli mnie zabijając
myślą, że mnie znają
co mogą wiedzieć?
widzą tylko maskę
spokojną, uśmiechniętą
a ja pod tą maską
krzyczę z całych sił!

autor

Adam

Napisany: 2005-04-16 Dodano: 2005-04-16 21:19:36

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie