Pan Amore i niebieskie niebo

Dostojny Pan Amore wybrał się na łąki
by w towarzystwie owiec podziwiać niebo.

Ciepły poranek obudził go brutalnymi
promieniami atakującymi jego oczy.

Pan Amore przeciągnął się poskubał brodę
i wolnym krokiem udał się ku łazience
gdzie z niedowierzaniem spostrzegł w lustrze
kilka zmarszczek rozgryzioną wargę
kilka kropel potu - zapewne efekt snów
jawiących się na jawie i śniących we śnie

Pan Amore przemył twarz ubrał się
ułożył włosy po czym opuścił swój dom.

Niespełna pół godziny później był
już na miejscu a razem z nim słowiki
owce mrówki muchy i pszczoły.

Pan Amore szybko rozciągnął swe oczy
które pełne niebieskiej barwy
zlewały się z dziełem boskim
dla ludzi takich jak on stworzonym

Pan Amore przyglądał się dwójce postaci
które nie mając pojęcia o nim
swobodnie badały się językami ustami
i nosami wyłapując swe zapachy

Pan Amore stwierdził ze nijak się mają
do Parysa i Heleny Romea i Julii czy Petrarki i Laury
załamując swe aksamitne dłonie opuścił łąki
i w smutku roniąc gęste łzy wrócił do domu

Niebo owszem niebieskim jest dalej lecz
kochankowie tylko na konsumpcję nastawieni
zatracili sens miłości i wyjątkowości.

autor

Slooniu

Dodano: 2009-03-29 14:32:24

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie