Pan Roman G.

Dla wszystkich ciemiężonych podatników i ich dzieci...

Piękny jak młody bóg
- A w głowie siana stóg.
Uśmiech przepiękny
- To zasługa babcinej renty.
Dzieci dwójka
- Widać w tym udział wujka.
Małżonka niczego sobie
- Za sprawą pomysłów męża już jedną nogą w grobie.

- To nasz pan Roman cudny,
Z rządów swoich niezmiernie dumny.
Jego to Młodzież Wszechpolska
Unika jak ognia wojska,
Buntuje się wiecznie,
A zachowuje wręcz średniowiecznie.
Panoszy się wszędy,
Wybijając zwykłym ludziom przednie zęby.
Organizuje parady równości,
By znaleźć klucz do swej prawdziwej tożsamości.

A sam pan Roman w swym biurze siedzi szczęśliwy,
Nie schodzi z jego ust uśmiech dobrotliwy.
A w główce tejże lęgną się pomysły cudne,
Niczym obraz potężnej Polski są one ułudne.
Dzieci i młodzież uczyć patriotyzmu
- Toż to jest okaz skrajnego debilizmu!
Po cóż Ci, człowiecze, taka ustawa?!
Jakaż na Ciebie wtedy działała palona trawa,
Żeś na taki pomysł wpadł bez niczyjej pomocy?
Czyż Ciebie rzekomy intelekt Leppera zauroczył,
Czy posłanki Beger warkocz złoty,
Że przysporzyłeś krajowi takowej zgryzoty?

Romanie, prosi Ciebie naród cały,
Przestańże wreszcie pleść takie dyrdymały!
Taki z Ciebie minister edukacji,
Jak z Janasa trener polskiej reprezentacji!

Więc kierowany przykładem poprzednika tego,
Zrzecz się dobrowolnie ministerstwa swego.

Prosi Ciebie o to naród cały
- Bo na stanowisku premiera nie zaznasz Ty chwały...

Pierwsze słowo jest wyrazem niemocy twórczej autorki...

autor

mroczna_baba

Napisany: 2006-08-16 Dodano: 2006-08-17 21:40:27

Ten wiersz przeczytano 530 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie