Wędrowiec
Nim stracono wartość najwyższą,
Goni nas zaczarowania kwiat.
Strachy i mary niepewne nas słyszą,
I gonią po grób,po nasz piach.
Walka z góry przegrana toczy się twardo,
Jakże pięknie jest być pokonanym...
Bitewny kurz już dawno z rąk wytarto,
A krzyż wbito nad ciałem przysypanym.
Odejdź wędrowcze, odejdź człowieku,
Twój cel od dawna jest nam znany.
A ty zostajesz wszystkiemu na przekór,
Na przekór śmierci, na przekór wiary.
autor
Paweł Wosiak
Dodano: 2008-12-21 17:20:02
Ten wiersz przeczytano 631 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Droga węrdowca zawsze ma coś na celu choć czasami jest
długa.... bardzo długa...
"Nie każdy błądzi, kto wędruje" Piękny wiersz ;) +
Człowiek jest wieczystym wędrowcem na tym łez padole i
tylko od niego zależy, jak sobie tutaj życie
poukłada.Zdrowych,pogodnych i wesołych świąt Ci życzę
Niezwykle opisana droga wędrowca. Każdy elementy z
własnego życia może odnaleźć.
rymy i słowa. to miał być wiersz. ale gdzie rytmika i
lekkość ułatwiająca odbiór. każdą treść można podać na
wiele sposobów. po namyśle.
Ciekawa jest droga wędrowca i cel też ma, nawet gdy
sobie tego w pełni nie uświadamia.
Wiersz pięknie napisany... Celem wędrowca jest zawsze
coś... Duchowa wędrówka to droga do Boga... A
wskazówek mamy wiele...
Drogi Pawle, Ty tez wedrujesz w swoim wierszu,
niewazny jest cel, wazna jest tylko droga, ktora
idziemy. Podrawiam,
Debiutantka
duża w nim siła i determinacja On to w sobie po prostu
ma!