z perspektywy czasu
pośród wielkiego tłumu
sama i bez samotności
wracam w daleką przeszłość
by z perspektywy czasu
określić pewne zdarzenia
wszystko jest marnością
co tak ludzi podnieca
gdy ktoś urodą się pyszni
to przecież zwykły drobiazg
dla oka złudzenia
mieć a nie umieć kochać
to puste serce jak dzwon
pycha i samouwielbienie
rady sobie nie da
gdy spadnie na dno
grać na własną nutę
być świata ozdobą
na tej ziemi zarosłej cierpieniem
na której umie żyć wielu
lecz umrze nie jeden
bez sensu……
autor
ESTERA60
Dodano: 2010-03-26 10:22:57
Ten wiersz przeczytano 648 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
Może i z perspektywy czasu to tak wygląda, jednak
odwrócić się nie da, ponownie przeżyć. Wiersz
refleksyjny, ładny:)
paradoksy i metafory oto pozytywy i niesamowity
klimat tego wiersza brawo....
witaj ESTERO, słuszne twoje rozważania
o zyciu. lalusie puste, zwierzchu malowane w
konfrontacji z rzeczywistością przegrywają. w zyciu
trzeba być twardym i mądrym.
Umieć i chcieć kochać jak też kochanym być.
Pozdrawiam serdecznie.
ale jaki ślad zostawimy zależy tylko od
nas...pozdrawiam
pycha i samouwielbienie jest cechą ludzi samotnych ...
Sama i bez samotności... Wiersz ciekawy, pełen
paradoksów.