Piękno życia

Pamiętam te chwile,
gdy się wtedy zbudziłam.
Niby wszystko normalne,
a jednak coś nie tak.
Wstałam, ubrałam się,
wmawiałam sobie: dzień jak codzień.
Ale " to coś" nie dawało mi spokoju.
Chciałam o tym zapomnieć.
Nie mogłam.
Zaczeło mi się kręcić w głowie.
Usłyszałam cichy śpiew.
Teraz już nie wiedziałam co się dzieje.
Szłam przed siebie.
Próbowałam zawrócić,
ale moją duszę przepełniało uczucie,
że tam na końcu czeka na mnie coś pięknego, nadzwyczajnego.
Nagle stanęłąm.
Zobaczyłam drzewa, kwiaty, krzewy.
Poczułam gniew.
Czy szłam tak daleko tylko po żeby zobaczyć to,
co widzidzę codziennie?
Ale uczucie gniewu nie trwało długo.
Uświadomiłam sobie,
że nie doceniałam piękna przyrody.
I w tańcu, lekkim jak skrzydła motyli,
szłam dalej podziwiając naturę.

autor

angela12

Dodano: 2008-07-02 18:05:03

Ten wiersz przeczytano 599 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie