O Pióro! Czcigodne, moje…

Mojemu kochanemu Piórkowi ;) Bejowiczom, a w szczególności yanzemowi i Belli Jagódce :)

…Nie dbałam o Ciebie zbytnio, o Pióro czcigodne moje.
Choć to Ty wraz ze mną przeżywałeś, trudy moje i znoje.
Wzloty, upadki, niewdzięczne spadki…

Tak wiele Nas łączy. Tyś mną, a ja Tobą.
Czemu tylko wcześniej nie widziałam, że bycie z Tobą…
Jest już moją chorobą?
Wszystkim dla mnie jesteś. Wszystko Ci oddaję!
Aczkolwiek dzięki temu, czuję, że inną się staję.
Me serce przepełnione znów dziś miłością, piszę przez myśli zaradnie…
Czy mnie ktoś przeczyta czy ma myśl upadnie-to nie ma znaczenia. Piszę dla siebie, dla własnych myśli wpędzenia.
Wlałam w Ciebie znów beztrosko moją duszę, z małą troską.
Może nie anielską… może nikogo nie wzruszę,
ale czuję, że pisać-muszę.
Co dzień kuszę Cię myślami,
namiętności pragnieniami, ale często także klęską.
A jedyne, czego pragnę to wyjść z tym zwycięsko.
Wypełnić mną Ciebie, a Ciebie mną-przeto me myśli dla Ciebie są.

Moje włosy, tak radośnie dziś na wietrze fruwać chciały.
A me łzy już przestały rozbijać się o skały…
Coś się stało, coś już pękło. Czyste szkło…
O miłości, o niezgodzie, wierszy, przeto jest bez liku.
Często sobie tylko myślę:
”Może lepiej gdyby moje, ulotniły się w tomiku?”

Chociaż wzdrygam ramionami, a me źrenice marzeniami wypełnione…
Może jestem zbyt młoda? Może w świecie poetów utonę…
W zapomnieniu, jak kiedyś w realności. Boję się, boję takiej przyszłości.
Posłuchałam Twego szeptu, o me pióro mi oddane.
I do końca prawdy nie znam, czy mi dane być Twą Panią?
Przecież słowa, które wlewam także Ciebie mocno ranią…
Ostrożnie i pomału po kartce Cię noszę, pisz więcej, pisz o to tylko proszę!

Narysuję Tobą serca, małe, czułe tylko dwa…
Jednym z nich na zawsze Ty, drugim zaś na zawsze ja.


O, Pióro! Prowadź mnie przez ciemną drogę, pokaż dobro uniknione.

Bądź wichrem mych westchnień, w którym dziś utonę.
Niepewnością czasu, igraszką losu, stancją fioletowych wrzosów…
Nie bądź papugą, co wciąż powtarza. Bądź orłem białym, co pod niebo się wznosi i wszystko odkrywa…i piękno unosi.
Na skraju zapomnienia, nie odnajdź nigdy mnie.
A na lewej mojej dłoni, ujrzyj ranę, ranę czasu.
Niech przysporzy Tobie weny, no i myśli, po wszechczasów.

Nie przesiąknij nigdy wodą, atramentem wspomnień pisz.
W wyobraźni maluj siebie, tak jak to dziś musi być…
Nie dokładnie taką samą, możesz dodać trochę więcej przeto, to czego nie widać skrywa wewnątrz dziś, me serce.
Traktuj wdzięcznie, niniejszą pannę, młodą, w której radość życia będzie już na wieki lat ochłodą.
Bezustanne nawałnic wpływy, nie sprawią byś był Piórem krzywym, gdyż me delikatne dłonie z lekkością wprowadzą Cię w monotonię…
Bądź Piórem, które piszę prawdę, krwią czystą. Bądź Piórem, któremu od dziś powierzę wszystko…

// dzięki, że jesteście :) Pozdrawiam Doteńka =***

autor

KfiAtUsZeK

Napisany: 2005-05-14 Dodano: 2005-05-14 10:22:37

Ten wiersz przeczytano 426 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie