pisane niecałkiem przytomnie

Zmierzch zastygł na powiekach i skrzy się smutkiem
gwiazdy znowu poznikały schowały się pod łóżkiem
drżące ciało jeszcze nie śpi choć serce umiera
czas pulsuje w skroniach bo wciąż słyszę jak ucieka

Może zasnę już na zawsze nim rozmówię się z Bogiem
ze sparaliżowanym palcem wyciągniętym w niebo
i przytulę się do nocy jak papierowy anioł
zrobię sobie maskę i rozmoczę ją łzami

Ludzie cieszą się że są nieprzytomni
mają jakieś smutne oczy ale mówię im wejdź
ciemne są te ściany i ciemniejsze twarze
słyszę jak Cię wołam i zrywam im taśmę

z ust

autor

Nadzieja.

Napisany: 2008-12-07 Dodano: 2008-12-07 19:55:16

Ten wiersz przeczytano 530 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie