Płomień świecy

Mój najlepszy dla P.B.

Jest południe, cisza pośród krzyku.
Tylko płomień świecy zdaje się być nieobecny.
Jakaś siła, z prędkością wiatru, krąży po pokoju
Szukając wymyślonego ducha szczęścia.
W kołysce małe dziecko płacze jakby wiedziało,
Że z grzechu zostało poczęte...
Unosząca się wina czyha na swoją ofiarę,
która nigdy się nie zjawi.
Nikt nie zwraca uwagi na to, że nie ma to zgody.
Zło szuka człowieka złego, a znajduje dziecko
-już nie dziewicę, ale umysłem kobietę.
Nikt nie widzi cierpienia, które wypełnia serce nadziei.
Liczą się tylko niewypowiedziane nigdy słowa,
A ujawnione myśli stają się ludzką prawdą.
Wiara zamknięta w sobie śpi spokojnie
Unikając wzroku zazdrośników.
Tak niewinnie patrzące niedobro woła i kusi
Skłaniając do błędu.
Pomyłka krzyczy bezgłośnie
Gubiąc się pośród myśli małej niewiasty.
Głuche na słowa echo zdaje się być, nie będąc,
A nie będąc – istnieć.
Ciepły wiatr nie odnajdując swego miejsca na ziemi
Zmienia się w chłodny powiew i momentalnie wnika w krew.
Poczucie inności i zarazem mniejszej większości
Odnajduje ukojenie w dłoniach ognia.
Łza czerwona płynie, nie wiadomo dokąd, po policzku dziecka.
Szuka ścieżki, którą i tak nie podąży.
Uroczo jednolity oddech dwóch osób zamienia tlen w truciznę.
Ból węszy wokół kołyski gotów zaatakować...

Nadal jest południe, nadal słychać ciszę,
Ale płomień świecy zgasł.

autor

justysia.1990

Napisany: 2007-01-08 Dodano: 2007-03-10 08:13:34

Ten wiersz przeczytano 414 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie