Po czasie

Przyszedł chyba czas by z nostalgii oczyścić swe serca.

Nam przyniósł wieczór, rozdroża z ziemi,
na których potłukło się serce czerwone z kamieni.
Kwiat posłusznie wyzbył kolorów mej tęczy,
z racji Twych postanowień, żelaznych obręczy.
Mym rajem zatopię dziś wiosnę,
która przyszła po zimie, jak pierwszy pierwiosnek.
Utulę bukietem uczuć-tych od drzewa,
którego jak błyskawica, twych słów lawina zgięła.
Więc mówię żegnam-żalu ja nie noszę,
Ulećmy jak motyle – w błękitności strofę.

autor

kaznodziej

Napisany: 2011-03-06 Dodano: 2011-03-06 19:04:28

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie