Poczuć to w płucach

Łapiemy wiatr w żagle rozwijamy skrzydła
wzbijamy się ponad wszystko czujemy
powiew świeżości

Wspinamy się na szczyty, jesteśmy
jak młode bóstwa idziemy per aspera
ad astra a limitem
niebo nad nami

Najłatwiej znudzić się wygodą
uśmiechami potakiwaniami
uprzejmym zainteresowaniem
kęsami kruchej słodyczy
i łykami ciepłej powierzchowności

I żagle wiotczeją skrzydła się
rozklejają spadamy
w lepkie brudne zaciekłości

Szczyty nas ziębią
niczym upadłe anioły zatracamy
się w parzącej głupocie
by tylko zapomnieć na moment
o ociężałości własnych lęków

Czy tam łatwiej złapać wdech
poczuć czerstwość życia i
zagrać o wszystko z roziskrzonym
tętnem własnego sumienia
dobić miałkość w oczach

Przegrać albo poczuć
to w płucach

autor

osobiesam

Napisany: 2010-11-11 Dodano: 2010-11-12 18:22:55

Ten wiersz przeczytano 963 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie