pod moim niebem
pod moim małym niebem,
pod szarym zachmurzeniem
kilka niewielkich kwiatów
o skromnym ubarwieniu.
zima nie całkiem biała,
niezbyt upalne lata.
lecz wiosna, wiosna zawsze
niedługa, lecz skrzydlata..!
a w jesień, w jesień czasem
czerwone melancholie
z przyschniętym krzewem róży
sprzeczają się zadziornie.
w rozmiarach zgoła mini
to moje własne niebo
kołysze wieczorami
- bieguny z ramion drzewa.
czasami smużka tęczy
rozsnuwa się i zwija...
to moje niebo własne,
choć mogło być niczyje.
i ja tak drobna pod nim,
i też bezpańska nieco.
na tej najlżejszej z chmurek
unoszę się gdzieś lekko.
unoszę niewysoko,
kołyszę nie zanadto.
na ziemię czasem schodzę,
by stąpać po niej twardo.
autor
grusz-ela
Dodano: 2011-09-20 18:39:40
Ten wiersz przeczytano 680 razy
Oddanych głosów: 14
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Piękna melancholia, prosty język ale jakże wymowny i
ujmujący.
Ładnie pod tym własnym niebem :)
Nie pozwalam na niczyje niebo! A własne niech będzie
parasolem chroniącym...
Pozdrowienia, Wyważona - nie zanadto, nie za wysoko :)
fajnie tak pokołysać się na jakiejś chmurce i
pomarzyć...dobre oderwanie od codzienności :)
Mój skrawek nieba też łatwo znaleźć . Twój jest jak
kołysanka na dobranoc :)
Fajne takie własne małe niebo! Pozdrawiam!
Podoba mi się pod tym skrawkiem nieba. Ładny klimat
stworzyłaś. Pozdrawiam.