Pod przymusem

Bardzo chciałabym przejść na stronę słońca, ale to
jest jeszcze zbyt krótki czas od śmierci męża.

Wymowne i cały czas w temacie przemijania.
A czy Twój ukochany nie chciałby byś już mniej smutna
była?

Czas oswaja ból, pozwól mu na to; pozdrawiam
serdecznie.

Z czasem ból przygaśnie i zabliźni
ranę...najważniejsze jest pogodzić się z nową
rzeczywistością...Pozdrawiam

Czasem wnuki pomagają...
Pozdrawiam

mam nadzieję, że w końcu i Tobie zaświeci słońce.

Widzę, że wciąż nie możesz się pozbierać.
Ta rozpacz i głęboki smutek działają bardzo
destrukcyjne.
Nie wolno się poddawać.

Cieplutko pozdrawiam i życzę udanego dnia :)