Poeta.

Poeta jest jak zapomniany posąg.
Wystarczy, że stoi w bezruchu
i od czasu do czasu kruszy swe
ramiona nad bielą pustej kartki.

Wystarczy, że zapełnia płaską ciszę
matowym łomotaniem dłoni,
co z kamiennych snów rzeźbiarza
biorą ziemski swój początek.

Poeta, w swym odosobnieniu twarzy,
która nocą nawet nie zamyka powiek,
musi tylko patrzeć w otchłań.
By dostrzegać cieni kształty nieporadne.

Bo tylko tyle świat wymaga
od człowieka, który musi wierzyć
w słowo - atramentu chore plamy.
I te plamy musi umieć odczarować.

Poeta jest jak zapomniany posąg.
Wystarczy, że nie czuje zbyt banalnie
i ma serce nieco inne - bo zrobione
z marmurowej przecież skały.

kamienie, które toczą się w dół... mają przynajmniej do czego dążyć

autor

nikt

Napisany: 2007-07-03 Dodano: 2007-07-03 23:13:42

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie