Pogoń

Sanktuarium Miłości, część II

Ręką mą muskam o rąbek spódnicy.
Stłumiony ryk wyrywa się ze mnie,
Padam na ziemię, czuję krew na dłoniach.
Nagle krzyk z oddali, me serce płonie.

Ciało znów się zrywa w pogoni za nieznanym,
Przez Świątynię rozkoszy, do granic miłości.
Obijam się o ścianę, ranię swą skórę,
Lecz biegnę za nimfą, którą pokochałem.

Ślady krwi za mną, gąszcz drapieżników,
W głowie myśl jedna: "spełnienie miłości"
Znów nimfę ma widzę, leży na ziemi.
Parę metrów od niej...nagle wszystko znika

A ja biegnę przez mrok,
Przez labirynt ciemności.
Czuje Twe ciało,
Smakuję Twą woń.
Dalej biegnę przez mrok,
Przez tajemnicę ufności.
Ślepy na rany,
Stęskniony rozkoszy.
Szukam Cię w Sanktuarium Miłości...

autor

draco

Dodano: 2004-09-09 10:24:33

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie