Pogorzelisko

Z cyklu "Żywioły"

Wioskę zakryła gęsta mgła, jak szara warstwa popiołu,
Jak całun żałobny z ciałem, do cmentarnego wrzucony dołu.
Czas ściął się, gorącym zmrożony oddechem
Zapadł się w sobie, zastygły bezruch odbija się echem.

Bezzębne szkielety chałup i puste oczodoły okien
Krzyczą , chociaż ten krzyk, jest jak studnie głębokie
Podobne czarnej dziurze, z której nic nie wychodzi
W jej wnętrzu wszystko znika, tam mrok śmiertelny się rodzi.

Obraz na wskroś pierś przechodzi, pod powiekami zastygł i zgasł
Oczy nasiąkłe od żalu, w sercu kłująca drzazga, jak źdźbła
A w nozdrzach zapach spalenizny, ludzkich włosów i ciał
I to dręczące pytanie: Czy Bóg naprawdę tak chciał?

Dlaczego żarłoczny smok ognia przybył do domu mego?
Czy to nieszczęście nie mogło spotkać kogoś innego?
Zaglądam do wnętrza siebie i chociaż mnie płomień nie sięga,
Spalone mam serce na popiół, a myśl to przerwana wstęga.

Pochylam głowę przed tym, co z jądra ziemi przychodzi,
Najsroższy z żywiołów, ogień, okrutne bestyje płodzi.
A mit o Prometeuszu, jest tylko niekształtnym odbiciem,
I teraz widzę jak bardzo, z prawdziwym rozmija się życiem.

autor

Rutka

Dodano: 2007-02-17 19:08:52

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie