Pokój pełen klatek

Piękny pokój, cicha muzyka gra.
Stoliki z dębu, a na nich złote klatki
widziane jak w snach.
W tych klatkach siedzą ptaki oraz ja.

Rozłamano pręty, wyważono drzwi,
wypchnięto mnie w ten świat okropny i zły.
Spadam w dół, z trudem łapie tchu.
Wiem, że nie chcą mnie już tu...

Lecę daleko, przed siebie.
Wiatr mnie pcha, spadam w dół.
Odbijam o piach się, a wokół mnie
inni tacy jak ja - przyglądają się.

Mój dziecięcy, bezpieczny świat zniknął,
przepadł, nie ma szans by powróciły tamte dni.
Te szczęśliwe, naiwne i czyste niczym górski potok.

Teraz pozostał smutek oraz strach,
strach przed następnym dniem, a wspomnienia
to odległy sen, który już nie pojawi więcej się.

autor

Juliab3

Napisany: 2010-05-06 Dodano: 2010-06-05 02:05:18

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Toniczny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie