Poranek, kilka pięter nad ziemią

jeszcze rok
może dwa a nawet pięć
zanim ciemność zamknie mnie
zanim stanę się ciemnością

myślę czasem, że latają
tylko ci najodważniejsi
że nie dla mnie skrzydła ptasie
i wolności słodki śpiew

a lot wszak to piękna sprawa
pęd powietrza, okien błysk
czasem nawet można dostrzec
słońca resztki sponad mgły

tak daleko tak daleko
tyle myśli tonie w nas

kiedy skoczy, jeśli skoczę
o pomyśli o mnie świat?
Czy zrozumie, że po prostu
już nie mogę, nie chcę tak?

Czy przyjaciel powie później
„nie rozumiem, taki szok”
a rodzina zamaskuje
strasznym stanem naszych szos?

Nie zrozumie, nie zrozumie
nikt kto nigdy nie wdział piór.

Nie zrozumiesz, nie zrozumiesz
ale nie powstrzymuj mnie

nie powstrzymasz mnie

autor

nuinwathiel

Napisany: 2009-11-11 Dodano: 2009-11-11 00:23:35

Ten wiersz przeczytano 594 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie