Portret Twój

Wymalowałes duszę swą przede mną
Wszystkimi kolorami tęczy.
A obraz twoj lsnił, jasniał, promieniował,
Me serce urzeczone na kolorowo dręczył.

Tyleż pasteli na ducha mocy,
A romantycznosć sepią mrugała,
Tęczowy blask z uczciwych oczu,
Kolorem laurów bohaterska chwała.

Płomienny, mocny namiętnosci akcent,
Odcienie bieli w kryształowym blasku.
Z rozmachem barw ciągnąłes pewnie słowem
Kresląc przymiotów twych barwy, jak w obrazku.

Gdy patrze w obraz ten, spowity
We mgle pamięci, strzępach wierszy, myslę:
Czy malarz z ciebie znakomity?
A może ja się nie znam na malarstwie?

A może winien kolor tęsknoty
Co na różowo okulary zdobi?
Zaciemnia szlaki, oslepia oczy,
Rujnuje plany, krzyżuje drogi?

Jakże to losie mój czarno –purpurowy
Nie dasz mi więcej różu tęsknoty?
Czy z każdym smutkiem ciemno-granatowym
Kroczę dojrzale w samotnosći progi?

autor

Toja

Napisany: 2008-08-22 Dodano: 2008-08-24 06:04:42

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie