pośród świerków

Bardzo wszystkim dziękuję za przeczytanie i
komentarze.
Pozdrawiam serdecznie.

"Roklin"
bardzo dziękuję za podpowiedź,
masz rację tak lepiej brzmi.
Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo ładny, melancholijny nieco wiersz o górskich
drzewach; podoba mi się, choć mam uwagę: czy nie
lepiej byłoby: "nie pozwolą w rytmie poruszać
się/poruszać się w rytmie"? :)

Tak jak powiedział Stolarz..
Jesteś silnie związana z lasem, umiesz go słuchać. Co
tam kości -tańcz! :))

Ważne że dusza się kołysze. Pozdrawiam;

Pięknie, obrazowo. Pozdrawiam

Lubię zapach świerków,choć w dali jag by coś
skrzypiało w mojej duszy,i ja Ciebie pozdrawiam.

to ja też wezmę na wesoło te "skrzypiace stawy" uuuu
"aż strach się bać" - cieplutko pozdrawiam:)

Ekstra, a ja bym spróbowała jednak zatańczyć-:) Mimo
wszystko. Pozdrawiam Ciebie niezwykle serdecznie.

Pięknie ukazana przyroda i na jej tle przeżycia
podmiotu!
Pozdrawiam serdecznie:)
Dobrych snów:)

Witaj nowicjuszko. Przeczytałam Twoje komentarze,
myślę że to jakaś pomyłka. Dobranoc i dziękuję.

Ładnie, ale taka rezygnacja kojarzy mi się ze
smutkiem, nie radością...
Pozdrawiam

Podoba mi się. Odpowiednie i bardzo wymowne jest to
określenie "sterczę" - ma odniesienie do samotnego
drzewa, i też starości (sterczę-starcze).
Pozdrawiam :)

Skrzypiące stawy pasują do odgłosów lasu... Uśmiechy
:D

Człowiek jest bardziej zasobny niż drzewa,
jak nie może tańczyć, to może zaśpiewać!
Pozdrawiam!