Poszlaki nadziei

Nie wiem czy starczy jeszcze sił,
Chęci by cofnąć się w marzeniach.
I żyć jak kiedyś człowiek żył,
Bez zmartwień, oraz bez cierpienia.

Nie wiem, dlaczego mam ciąg taki,
Który uparcie drąży temat.
Może nadziei są poszlaki,
Może to nie jest wiary schemat.

Nie wiem czy starczy mi ochoty,
Chęci by cofnąć życie własne.
Po co staremu są kłopoty,
Jak nowe buty zbyt przyciasne.

Nie wiem, dlaczego mam ciąg taki,
Który uparcie drąży temat.
Może nadziei są poszlaki,
Może to nie jest wiary schemat.

Nie wiem czy starczy mi fantazji,
Chęci by cofnąć czasu bicie.
Może nie będę miał okazji,
Obudzić młodość gdzieś o świcie.

Nie wiem, dlaczego mam ciąg taki,
Który uparcie drąży temat.
Może nadziei są poszlaki,
Może to nie jest wiary schemat.

Nie wiem czy starczy mi cokolwiek,
Oraz tych chęci do tworzenia.
Lecz pełnej wiary jestem człowiek,
A taki chęci swych nie zmienia.

autor

Grand

Napisany: 2017-07-23 Dodano: 2017-07-24 09:22:32

Ten wiersz przeczytano 351 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie