W potrzasku

Spoglądasz w me stronę , jak lis przyczajony
Wokół tyle chytrych twarzy, zamiary Twe ujrzeć mogą
A ja bez sił, poddana losu biegowi, jak człowiek walką zmęczony
Sieją mi wokół zamęt, a życie oplata się trwogą

Radują się zamyślone oczy, choć brak już w nich krzty wiary
Gdy sekretny uśmiech ślesz przez cierniste pnącza
I wtedy sięgam nieba, jak drzew na wiosnę rozkwitające konary
Pochłania mnie zakazana miłość, diabelskiego gońca

A serce wali szaleńczo, jak ludzkie a opętane
Kiedy zagłębiasz się w mej duszy, swymi czarnymi węglami
Czuję jednak niepokój, ścieżki nie pewne, poplątane
Lękam się ,nie chcę początku ze łzami

Strachem opleciona, w pułapce wyboru bezbronna
Czasami wzbudzony bunt, szamocze sercem
Nie zapisane w księgach nieba, kiedy miłość będzie dozgonna
Poświęcić życie czy duszę , by być mędrcem?



11.01.2009

autor

Anna M.A.

Dodano: 2009-01-11 18:35:43

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie