Powierzchownie...

Na siłę- by poczuć się prawdziwą.
Żyję waszym oddechem.
Mam we krwi węgiel.
I śmieję się.
Tak, by być sobą.
Pod warstwą pudru
By poczuć się szczęśliwą.
Egzystuję.
Z dnia na dzień
Głośniejszy śmiech.
I duszę się.
Węgiel.
Tusz spływa z rzęs.
Może jutro zobaczycie moje puste oczy.
Uwierzycie że to nie ja.
Że mówiłam prawdę...

strach przed ujawnieniem tego kim naprawdę jestem, lęk przed samotnością...

autor

mtroj

Napisany: 2007-04-08 Dodano: 2007-04-08 14:37:39

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie