Powrót taty do chaty

smutny ale niestety prawdziwy obraz
bardzo współczuje żonie
pozdrawiam

Proza życia, ech, żeby nie ta matka...Pozdrawiam :)

re:karat
Za późno na wychowanie,
odpuść mu grzechy, Panie:)
Ale wielu jeszcze zostało
i ich wychować by się zdało:)

Egoistą jest a zatem,
trzeba by wychować tatę!
Pozdrawiam!

Smutny obrazek rzeczywistości, który potrafi na trwałe
pozostawić ślad w psychice człowieka! Pozdrawiam
serdecznie:-)

nie znęcał*

No cóż, przykre ale prawdziwe. Dobrze, że nieznęcań
się nad dziećmi, ale pewnie Ty poczułaś nie jeden raz
/ciężar jego ręki/ inaczej, nie wiedziałabyś jak jest
ciężka. Nic, tylko współczuć i oddać pokłon Twojej
kobiecej odwadze. Pozdrawiam serdecznie

Dziękuję wszystkim za odwiedziny i pozostawienie
dobrego słowa.
Widzicie, to było tak dawno temu, a ja pamiętam....Ale
miał mój małżonek też jedną dobrą zaletę: nigdy nie
krzyczał na dzieci i nie podnióśł na żadne z nich,
swojej ciężkiej ręki.

Bywa i tak, skądś znam ten smutny obrazek...

Ten egoizm, zamknięcie w potrzebach własnych.. znak
czasu..
Gdzie mężczyzna odpowiedzialny, kochający pełen
poświęcenia dla rodziny?.. To już relikty chyba..

Smutne! ale takie bywa życie!
Miłej niedzieli życzę:)))

Ładnie ujęty patologiczny klimat.
Pozdrawiam:))

Obraz życia codziennego :) fajny wiersz :)

Skąd ja znam te klimaty?
Najpierw piwo potem ja, no a reszta jak się da.Dobrze
że masz odskocznię czyli wiersze.
Trzymaj się - pozdrawiam serdecznie.

W tak krótkich słowach wielka prawda w wielu rodzinach
tak się dzieje. Pozdrawiam serdecznie.