Powstać z popiołów...

" Konsekwentnie zamykałeś przede mną każde drzwi, jak mogłeś przypuszczać, że zabraknie mi sił "

Przygnieciony przeklętym, życiowym dachem,
Ale z nim walczę, bo jestem wariatem,
I będę silny do końca samego,
Złamać mnie chcieli, jednak nic z tego...

Choć życie moje zniknęło nagle,
Chcę je odzyskać, bo tkwi we mnie diabeł,
Ja mam się poddać? Dlaczego teraz,
Przetrwałem tyle, nie będę umierał...

Czy ktoś mnie złamie? Nie, już nie można,
A według losu już miałem się poddać,
W tej chwili leżę, a jutro powstanę,
Się nie obudzą, bo wstanę nad ranem...

Wszystkie porażki zmieniam w swą siłę,
Chciałeś mnie zabić, a ja Cię zabiję,
Wszystkie me smutki i łzy wylane,
Zostaną wszystkie podwójnie oddane...

Powstanę jak feniks, bo siła się zbiera,
Ścieżki zacząłem dobre wybierać,
I wiem gdzie idę, zmierzam na szczyt,
Mam szansę naprawdę na wielki byt...

Jedną nogą w grobie, a walczę dalej,
Całą przeszłość swoją na tym stosie spalę,
A wszystkim wrogom w twarz wprost napluję,
Być tak odważnym też trzeba umieć...

http://bartrej.wrzuta.pl/audio/j6NpgbeqJz/peja_randori

autor

Clarc

Napisany: 2008-10-12 Dodano: 2008-10-12 16:54:10

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie