Poza wszystkim

Te usta jedyne, wiecznie gotowe i zamszowe,
wilgotne niczym esencja kwitnącego życia
lub szorstkie niczym gorąca skorupa pustyni,
nieustannie błagające o czas naszych nieustannych komunii
gdzie moment zwartych warg
nie zawsze musi oznaczać
rozpoczęte chwile celebrowanej czułości
ani momenty gdzie nasze ramiona rozstają się
i znikają w powielanych ciemnościach rozstania,
wypełniających chłód dozwoloną nam samotnością.

Pożary nocnego nie pocałowania stają się wówczas prawdziwym
doświadczeniem wpisanym trwale w okręgi kolejnych prób
wobec sił ognia drzemiących w naszych wnętrzach
wobec potęgi surowego chłodu naszych twardych zbroi
osłaniających nasz porządek przed przekleństwem szarego tłumu,
otaczających swym bezpiecznym uściskiem
kruchą źrenicę skarbców - przyrzeczonych sobie serc.

Nieustannie wzniecanych potwierdzeń gdy trwamy wobec siebie zupełnie nago
obracając komunie osobistych pocałunków
w stan najwyższego przyrzeczenia nieustannie wypowiadanego
subtelnie przeradzając się z niezrozumiałego szeptu
w niezaspokojony dotyk czułego muśnięcia,
i kończącego się wymowną agresywnością rzadkiego i
wspólnego zniewolenia się ust drapieżnym zwarciem pożądania.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-01-30 Dodano: 2007-01-31 20:31:25

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie