Pożar

Z buntu jak pomrukujący grom
Z burzowego miejsca skulonego
W cichej dolinie wyłania się
Front płonących miast

Psy rozbiegły się
W cztery strony nienawiści
Zapada się noc i światłość
Wymiar za wymiarem podąża
Przebiega przed mym rozhuśtanym wzrokiem
Przechylając się na stronę próżni wszechświata

Wyją w mej głowie
Na zatopionej pustyni
Na wirażu horyzontu
Asteroidy niepokoju

Spacerkiem przemierzam
Dzielnice zburzonych ideologii
Ulice pełne wymysłów pijanej opatrzności
Ironiczny taniec mej historii
Pod czerwoną latarnią

Nawet szkło wbijające się w stopy
Nie boli nawet smród spalenizny
Ma woń morskiej bryzy

autor

Nemo

Dodano: 2007-12-29 15:45:57

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie