Pozdrowienia z nieba

Zawsze czułam się nieszczęśliwa,
Przerzucana przez los,
Z kąta w kąt po całym świecie,
Czasem za rękę podniósł mnie ktoś..
I momentalnie traciłam równowagę,
Nie zdążyłam uciec, a już leżałam,
Zgubiłam mój świat wymyślony,
Boga o zbawienie, o śmierć błagałam…
Nie miałam już siły, nie wierzyłam w nic,
Chciałam być śniegiem, płatkiem, dotykiem,
Ot tak, przepaść w nicości otchłań,
Nie krzyczeć, lecz sama w sobie być krzykiem…
Bezradna, niepotrzebna na ten planecie,
Każdy ruch przybliżał mnie do bycia „Panną Nikt”,
Nie wierzyłam w prawdziwą miłość,
A wystarczyłby przecież mały trucizny łyk...
Nie chciałam, nie wierzyłam, nie umiałam, nie mogłam,
W życiu bolało mnie właśnie życie,
W nocy dręczyły mnie smutne sny,
Ze łzami wstawałam już o świcie
I nie mówcie, że zrobiłam źle,
Że nie powinnam sięgać po żyletkę,
To po mnie przyjechali niebiańscy lekarze,
Wysłali swoją piękną, błękitną karetkę…
Tu jest tak pięknie, możesz skakać po chmurach,
Każdy jest szczęśliwy i nic tu nie trzeba
Oglądam was z góry, mówię do zobaczenia,
Śle zapomniana dziewczynka – pozdrowienia z nieba.

autor

iskierka_nadziei

Napisany: 2006-02-07 Dodano: 2006-02-07 15:18:35

Ten wiersz przeczytano 553 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie