pozostanie

zostaw to i nie ruszaj już nie myśl nawet
jak to oddać skoro tego nie mam wcale

no to przynajmniej zostaw to teraz zaraz
na chwilę lub dwie to na luzie zapomnę

nie o zapominanie tu teraz chodzi
ale o to co już na zawsze odchodzi i nie powraca

nie to nie jest jak praca jak chleb który posmarowany smakuje
to nie o tym tu mowa od nowa przed snem co to po nim jest ranek

więc nie zaczynaj tutaj mi swojego powstrzymywać biegu
jak niemym się staniesz to i wtenczas nie ustaniesz bo nie to jest

dobra wiem to i ja sam ale i tak nie potrafię tak od razu ani razu
nie zatrzymanym nie pytanym zamilknąć na zawsze już pewnie

bezmyślnie i oczywiście nie dopuszczać nie ruszać nie myśleć
nie mogę nie potrzebuję tak tego porzucać wnet i nie chcę tak

samoobrona jest tu ciężarem
samoobserwacja nie pozwala ci nawet na sen
samodzielność już zanika i nie w porę przenika
samo się nie stanie jak mleko w płatki na śniadanie

mleka nawarzyłeś i wody nie wypiłeś nawet jak miałeś
już zapomniałeś już nie pamiętasz nawet tego przegotowanego
zagonionego i nieodrobionego swego ciężaru
z b a n k r u t o w a n e g o
ciasnego świata twego w którym cóż się zmieścić teraz może
poza gadaniem od rzeczy do kawy zasolonej powagą
nie umiesz już jak kiedyś być tu z rozwagą nauczyć się tego
dla siebie dla innych dla pamięci od nowa w zapominaniu

zapomnij już może zostaw to
na pewno na potem
oddaj to mocno nikomu nie potrzebne pamiętam
rozpamiętuję rozpaczam rozgrywam rozgrzebuję
stop
dosyć
już nie
nie chcę i nie potrzebuję
i wreszcie nie ma tego
a czego
a zapomniałem

autor

wojtas68

Dodano: 2007-10-05 09:07:45

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie