Prawda

W ciemności świata powszechnego
Słońca cieniem okryty bez znaczenia istnienia
Ile człowiek jest w stanie wytrzymać
Ile dusza wytrzyma bez wiecznego zapomnienia

Nie patrząc na drogę, nie spoglądając przed siebie
Idę w ciemno, idzie gdzie Głos mi każe
Mały stukot, moje natchnienie
Ten co słyszę przez całego żywota czas

Widzę ludzi na drodze, co stanęli już
Nie idą dalej, choć do celu nie dotarli już
Zafascynowani pięknem przemijającego świata
Nie widzą prawdy, śmiertelnością zakryci

W wyborze półszczęścia, co niczym nie jest
Co niczym gwiazda na niebie z czasem blednieje
Co kwiatem pachnie by woni się pozbyć
By zostać pustką, czystym wspomnieniem

Patrząc na nich odpocząć chcę
Wpatrując się w nieżywy śmiech stać się taki chcę
Życia plastikiem, życia szkłem
Chwilowym kłamstwem, łatwiej żyje się

Lecz cel swój znam, znam jego wartość
Mimo iż chwilą on krótką jest
Chwila ta nie przeminie nigdy w duszy mej
Bo prawdziwe życie w miłości TO MÓJ CEL

autor

kkWzk

Napisany: 2008-11-26 Dodano: 2008-11-26 20:24:00

Ten wiersz przeczytano 608 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie