Prawda o mnie.

Połykam słoneczne poranki,
by słońca więcej nie zobaczyć.
Dławię się wspomnieniami,
Bo już nie chcę o niczym marzyć.
Dodam wódki do cierpkiej mieszanki
i wypiję duszkiem, żeby się nie skwasić.

Wyciągnę pióro z drewnianej szuflady,
Kartkę, klej i nożyczki.
Z siebie samej zrobię artyzm.

Na początek wyrwę ucho, co słyszało
Te wszystkie ciepłe słowa.
Potem wytnę oczy co za dużo widziały.
A przykleję je wraz ze łzami.
Na końcu wytnę sobie serce
i przyczepię je na środku kartki.

Po omacku znajdę pióro,
wetknę stalówkę w atrament
I napisze starannie średnimi literami:


Kochać.



Już nie potrafię.

autor

mlodsza91

Napisany: 2009-12-05 Dodano: 2010-04-23 22:11:13

Ten wiersz przeczytano 767 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie