Promień słońca

Spokój i cisza po sztormie życia

Za dnia słońce rozgrzewało namiętność i oczarowanie,
lekki wiatr rozdmuchiwał żar spojrzeń i gestów,
tysiące gwiazd nocą zapowiadało gorące uczucie i
przepiękną pogodę życia.

Nagle wiatr zmienił się w huragan złości i gniewu,
fala pretensji i żalu zalała duszę,
cień smutku i samotności trwał w nieskończoność a
nadzieja postanowiła odejść ostatnia.

W końcu nad gruzami życia pojawił się promyk słońca,
najpierw nieśmiało ale wytrwale przedzierał się przez ruiny,
by zaświecić tak jasno,że zmęczona nadzieja wstała i powiedziała:
,,Jeszcze tu jestem.
Choć byłam pod gruzami ciągle wierzyłam,ze jeszcze zaświecisz,,.

dla wszystkich,którzy czekają...

autor

mocca24

Napisany: 2008-03-18 Dodano: 2008-03-21 09:14:26

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie