Prorok

Przyjdzie ten dzień, gdy zagubiony w tłumie
Istoty tej sprawy pojąć nie umie
Zniszczony ciągłością rozkoszy człowiek,
Któremu krople spływają spod powiek.

Wstrzyma nagle krok na środku ulicy -
Choć zaczepia ludzi i w twarz im krzyczy,
To wszyscy mijają go obojętnie,
Z rozpaczy mu omal serce nie pęknie.

Bo on to dziś nagle przejrzał na oczy,
Dostrzegł grę, co z ludźmi od wieków toczy
Szatan - siejąc ziarno złości i dumy,
Których owoce straszniejsze od dżumy,
Bo choć smakują jak ambrozja słodka,
Niszczą podstępnie rozumy od środka.

Chciał zacząć od zaraz ludzi nawracać,
Lecz zrozumiał, że to daremna praca -
Widząc okładki gazet kolorowe,
Z rodowej strzelby strzelił sobie w głowę.

***

Bo wiedział, że kiedy nadejdą lata
Bóg zacznie od nowa stwarzanie świata:
Bogatszy w doświadczenia po wiekach
Stworzy świat piękny, nie stworzy człowieka...

autor

michal89216

Napisany: 2008-07-13 Dodano: 2008-07-13 12:05:50

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie