Prośba

dla przyjaciół moich

Jest niedzielne popołudnie – kościół.
Zimno, konary drzew ogołocone
tworzą nastrój gorszy.
Słychać odgłosy samochodów, bo
ulica biegnie blisko.

Na placu kościelnym
tylko kroki
ludzi, stukot butów,
ciche słowa
i ciche spojrzenia.
Zgrzyt drzwi przez chwilę
i proste ‘dzień dobry’.

Ktoś się jeszcze spóźnił,
ktoś pomylił wejścia:
prawo czy lewo?
góra czy dół?

Ktoś się uśmiechnie,
Bo wie, że uśmiech daje światło.
Ktoś westchnął głęboko,
Bo boi się żyć.

Panie, spraw
by ludzi tu,
by ich nigdy nie zabrakło…

autor

Gerwazy Poduszka

Dodano: 2007-01-18 21:44:58

Ten wiersz przeczytano 626 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie