Proszę: zatrzymaj się na chwilę...

Brodzisz po ścieżkach własnego żywota
Błądzisz, zawracasz
raz po raz obierasz nową drogę.
Napotykasz mur.
Mur spowity w resztki ludzkich uczuć, wrażeń.
Patrząc na mur, widzisz setkę podobnych cząstek
-prostolinijnych i bez wyrazu.
Nie bój się inności,
bo to ona jest miejscem
gdzie napotkasz setki murów,
ale i każdy pokonasz, stając sie mocniejszym.

Bądźmy jak kasztany...
ukłujmy, gdy czujemy złego człowieka
ale i dajmy się oswoić i dotknąć temu,
który tchnął w nas dobro.
Zaś wnętrze, to piękne, często nieokiełznane wnętrze, zostawmy ludziom godnym naszego zaufania i przywiązania.
Krocz dalej przed siebie, nie lękaj się pokonywać coraz to nowych murów, bo nic tak nie cieszy jak rozwiązanie z pozoru nierozwiązywalnej zagadki, jaką jest nasze życie.

autor

Riannon

Dodano: 2004-07-14 14:25:56

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie